مطالب جالبی درمورد زیره

من اولین بار با زیره سبز در حومه نیوجرسی در حوالی سال 1988 روبرو شدم.

غذاهای هندی تازه شروع به نفوذ به حومه شهر کرده بود، و سفر به رستوران هندی جدید در شهر بعدی، به معنای واقعی کلمه، بوی ماجراجویی را در بر داشت.

همانطور که طعم ها و عطرهای جدید را از کاری و کورما دریافت کردم، یکی از آنها برجسته شد، چیزی که من آن را “ادویه پیراهن عرق کرده” یا زیره می دانم.

زیره نه تنها برای آشپزی هند، بلکه برای آشپزی در همه جا از کوبا، جایی که در سس سیری به نام موجو وجود دارد، تا خاورمیانه، تا چین، جایی که گوشت کبابی اقلیت مسلمان این کشور را طعم می دهد، ضروری است.

همانطور که اخیراً سازمان غذا و داروی سازمان غذا و داروی محصولات زیره سبز مشهد را نشان داد، در اینجا در ایالات متحده، زیره را در مجموعه‌ای بسیار متنوع از محصولات از پودر فلفل قرمز و سوپ لوبیا سیاه گرفته تا کروتون و کلم کلم خواهید یافت.

برخی از محبوب‌ترین رستوران‌های زنجیره‌ای ما نیز به شدت به آن متکی هستند: زیره سبز در 9 مورد از 23 مورد موجود در منوی Chipotle قرار دارد.

پیام حامی

ادویه جوز هندی یک داستان مخفی دارد که چندان خوب نیست
نمک
ادویه جوز هندی یک داستان مخفی دارد که چندان خوب نیست

گری نابهان نویسنده محقق علوم اجتماعی در مرکز جنوب غربی دانشگاه آریزونا، در کتاب اخیر خود، زیره سبز، شترها و کاروان ها.

کتاب نبهان واقعاً نگاهی بسیار گسترده تر به تجارت ادویه و رابطه آن با تاریخ و فرهنگ است.

نبهان می نویسد، اما زیره در عنوان “زیرا نشان دهنده جهانی شدن آشپزی است.”

زیره نیز به معنای واقعی کلمه از آغاز تاریخ مکتوب محبوب بوده است.

حداقل در زبان انگلیسی، زیره سبز صادراتی دارای یک تمایز منحصر به فرد است، این تنها کلمه ای است که می توان مستقیماً به سومری، اولین زبان نوشتاری ردیابی کرد.

بنابراین وقتی در مورد زیره صحبت می کنیم، به کلمه سومری گامون بازمی گردیم که برای اولین بار به خط میخی بیش از 4000 سال پیش نوشته شده است.

محبوبیت زیره در بین النهرین باستان در قدیمی ترین مجموعه دستور العمل های جهان، به اصطلاح قرص های آشپزی ییل، که مربوط به حدود 1750 سال قبل از میلاد است، نیز مشهود است.

این الواح که در جنوب عراق کنونی نوشته شده اند، ذائقه بین النهرینی ها را برای غذاهای بسیار تند با مقدار زیادی پیاز، سیر و کامونو نشان می دهد، همانطور که زیره سبز کوهی در اکدی نامیده می شد، زبان سامی که دستور پخت غذا به آن نوشته می شد.